Mijn persoonlijke ervaring met de Innsbruck Trek

Extra informatie

• De Innsbruck Trek kun je hier boeken >
• Wanneer je met de auto komt, kun je je auto een week lang in Innsbruck parkeren tegen een gereduceerd tarief van € 77,-.
• De Innsbruck Trek is flexibel: je kunt ervoor kiezen om de tocht individueel zonder begeleiding te doen of in groepsverband met begeleiding. Er gaat dan een gecertificeerde gids mee, die de bergen op zijn duimpje kent.
• De start- en eindpunten liggen niet altijd direct naast je hotel, dus zal je een aantal keer gebruik moeten maken van het openbare vervoer. Een enkele keer reis je met een busje van de organisatie.
• Aan het begin van de Innsbruck Trek ontvang je een Innsbruck Welcome Card Plus, waarmee je o.a. gratis gebruik kunt maken van het openbaar vervoer.
• Blauwe routes duren meestal tussen de 4 en 6 uur en bij de rode routes ben je tussen de 5 en 8 uur onderweg.
• Je kunt kiezen tussen een variant met driesterrenhotels of een variant met viersterrenhotels. Je hebt dan keuze uit twee opties: logies en ontbijt of halfpension.

De Innsbruck Trek is een 6-daagse wandeltocht in de bergketens rondom Innsbruck. Een tocht met het beste van twee werelden: elke dag van plek naar plek wandelen maar wel de luxe van een hotel en bagagevervoer. De Innsbruck Trek is een ideale wandelreis voor iedereen die houdt van bergen en lange hikes, maar liever in een comfortabel bed slaapt dan in een slaapzak in een berghut: ik dus! In juli 2020 liep ik deze lange afstandswandeling zelf en in dit blog zal ik jullie er alles over vertellen.

De Innsbruck Trek: mijn ervaringen

Eerst even wat achtergrondinfo: de Innsbruck Trek duurt zes volle dagen en elke nacht slaap je in een drie- of viersterrenhotel inclusief ontbijt. Het diner moet je zelf regelen - tenzij je de halfpension versie boekt - maar in de meeste hotels kun je gewoon diner bijboeken en er zijn meestal ook restaurants in de buurt. Mijn vriend en ik kozen voor de driesterren variant, maar we hadden het geluk dat we soms ook in een viersterrenhotel sliepen. Wanneer je de reis geboekt hebt, krijg je een pakketje thuisgestuurd met daarin bagagelabels, gedetailleerde routebeschrijvingen en een USB-stick waar je de GPS-bestanden op kunt vinden. Super handig! Elke wandeldag kun je kiezen uit een blauwe of rode route. De blauwe routes zijn van gemiddeld niveau, terwijl de rode routes een stuk uitdagender zijn in lengte of technische moeilijkheidsgraad.

Dag 1: van Innsbruck stad naar Kranebitten

De eerste dag begint de wandeling vanuit Innsbruck zelf. Wij kiezen ervoor om al een dag eerder te arriveren, zodat we uitgerust aan de eerste wandeldag kunnen beginnen. De ochtend van de eerste wandeldag leveren we onze bagage in bij Hotel Sailer en zij brengen die vervolgens naar ons hotel van die avond. Ideaal al zeg ik het zelf, want ik vind een dagrugzak eigenlijk meer dan genoeg extra gewicht.

Op de eerste dag kiezen we natuurlijk direct voor de rode route. Nu zijn we tenslotte nog vol energie! De rode route begint lekker rustig, vanuit het centrum, langs de rivier richting de Alpenzoo. Het voelt een beetje gek om hier al in een complete hike-outfit te lopen, maar ach, dat zijn ze hier vast gewend. Vanaf de Alpenzoo volgen we een breed bospad richting Hungerburg. Hier merken we al snel dat het pad steiler is dan het lijkt, want ik heb het heet en heb nu al zin om m'n hele waterzak leeg te drinken. Dat doe ik toch maar niet en we lopen stevig door. Vanuit Hungerburg voert de route richting de Umbrüggler Alm, een drukbezochte hut door wandelaars en fietsers. Hier drinken we onze eerste Skiwasser van de week (zo lekker!) en lopen dan richting Alpengasthof Rauschbrunen. De laatste paar honderd meter hiernaartoe zijn wat pittiger, want het is steil en we hebben stiekem toch een beetje trek.

Bij de hut aangekomen genieten we van een heerlijk stuk brood met wat lokale kaas en worst. Na deze fijne pauze zijn we toe aan het laatste stuk van vandaag: een prachtig bospad naar beneden, waar we helemaal aan de andere kant van Innsbruck uitkomen. Eenmaal bij bushalte Kranebitten zijn we (hoe kan het ook anders) net te laat voor de bus, dus moeten we even wachten. Dat is na zo'n mooie dag erg jammer, maar dat geeft even de tijd om na te genieten. We slapen vannacht in Hotel Bergland in Obsteig, een hotel met een traditionele uitstraling, een heerlijk zwembad en lieve medewerkers. Tip: bestel hier de Schnitzel mit Pommes!

Dag 2: van Obsteig naar uitkijkpunt Lacke

Vandaag hoeven we onze bagage niet klaar te zetten bij de receptie, want we slapen vannacht nog een nachtje in dit fijne hotel. We kijken er nu al naar uit om weer wat baantjes te trekken in het zwembad, maar eerst is het natuurlijk tijd voor de wandeling van vandaag. Na een heerlijk ontbijt zijn we er helemaal klaar voor, dus we lopen het hotel uit en starten de GPS-app.

We weten nog niet helemaal of we vandaag zin hebben in de rode of blauwe route, maar dat hoeven we niet direct te beslissen, aangezien het grootste gedeelte van de route hetzelfde is. Het eerste stuk van de route lopen we door een typisch Tiroolse wijk met prachtige huizen. Hier willen we best wonen! Een breed bospad brengt ons richting Gasthof Arzkasten. Eenmaal daar voorbij volgen we de rivier via een breed, omhooglopend bospad. Op een gegeven moment kruizen we de rivier en vanaf daar wordt het zwaarder. We moeten vele hoogtemeters in korte tijd overbruggen, dus dit is zwaar voor de beentjes. Na een vermoeiende klim komen we uit bij het Lehnberghaus. We hebben nog niet echt honger, dus we lopen door naar uitkijkpunt Lacke, op 1700 meter hoogte. Vanaf hier hebben we een fantastisch uitzicht over het Mieminger Plateau, het Inntal en de Ötztaler Alpen. Hier doe je het allemaal voor! We besluiten hier even te blijven, van de zon te genieten en wat te drinken.

De rode route loopt nog een stuk door naar de Wankspitze op 2200 meter hoogte, waar de routebeschrijving een nog mooier uitzicht en mogelijk Murmeltiere (marmotten) belooft. Erg verleidelijk, maar een extra uurtje in de zon op het terras van het Lehnberghaus is dat ook. We kiezen voor het tweede, genieten van een fijne lunch en beginnen vervolgens aan de afdaling. Die gaat niet via dezelfde weg terug, maar loopt via een breed, geasfalteerd pad naar beneden. Hier komen we een aantal mountainbikers tegen die hijgend en zwetend omhoog fietsen en ik ben blij dat wij al op de weg terug zijn. Het pad is minder steil en technisch absoluut niet moeilijk, maar de weg terug duurt daarom wel langer, dus onze kuitspieren branden flink. Eenmaal terug bij het hotel nemen we een duik in het zwembad en genieten we weer van een heerlijk drankje en diner op het terras.

Dag 3: van Satelle naar Kühtai

We balen dat we Hotel Bergland moeten verlaten, want het is zo'n fijne plek en we zouden hier zo nog een week kunnen zitten. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling van deze reis, dus om 9 uur 's morgens staan we met onze bagage klaar om opgehaald te worden door een taxibusje. Die brengt ons richting startpunt Satelle op 1680 meter hoogte en rijdt vervolgens met onze bagage door naar het volgende hotel in Kühtai.

Vol goede moed starten we vanaf Satelle aan de dag. Het eerste gedeelte van de route loopt over een breed, maar steil bospad richting de Feldringalm. Ik zit er vandaag niet lekker in en heb moeite om mijn vriend bij te houden. Irritant! De Feldringalm is een prachtige hut, maar is helaas niet open. Geen Skiwasser voor ons dus! Gelukkig wisten we dit van tevoren, dus we hebben een paar broodjes meegenomen vanuit het hotel. De bossen en lieflijke alpenweides laten we al snel achter ons en de weg door de Feldringer Böden wordt steeds ruiger. De Pirchkogel - het hoogste punt van deze rode route - ligt op 2828 meter hoogte en de weg ernaartoe is uitdagender vanwege de losliggende stenen.

Eenmaal boven word je beloond met een geweldig uitzicht over Kühtai en omringende bergen. Het pad naar beneden richting Kühtai is 'easy peasy'. Al gauw staan we weer tussen de rinkelende koeienbellen. Eenmaal in Kühtai aangekomen heb ik zo'n honger dat ik een Apfelstrudel én een bord Kaiserschmarrn naar binnen werk. Die nacht slapen we in Hotel Sonne und Schnee, een eenvoudig en prima hotel. Ik slaap heerlijk!

Tip van de dag: voor deze route is meer 'trittsicherheit' nodig dan eerder het geval was en kun je beter vermijden als je last hebt van hoogtevrees.

Dag 4: van St. Sigmund im Sellrain naar Sellrain

Na de ietwat zwaardere wandeling van gisteren besluiten we om vandaag voor de blauwe route te kiezen. Volgens de routebeschrijving is het een rustige wandeling over verschillende bospaden, zonder al te veel technische moeilijkheden. Na een heerlijk ontbijt stappen we samen met onze bagage in de bus, die ons naar het startpunt brengt en onze bagage naar het volgende hotel.

De blauwe route start bij bushalte Alt Peida en de eerste paar kilometers richting Gries im Sellrain voeren over een vrij vlakke bosweg, een relaxt begin van de dag dus. Het zonnetje schijnt en ik voel me helemaal zen. In Gries im Sellrain drinken we een kopje koffie, iets wat we normaal nooit doen, maar we besluiten dat vandaag in het teken staat van rustig aan doen. Vanuit het dorp lopen we via een geasfalteerd pad achter het idyllische kerkje langs, richting de zogenaamde ‘Besinnungsweg’. We vragen ons af wat dat precies inhoudt, maar we komen er gauw achter: langs de hele route staan bordjes met christelijke spreuken verspreid. Af en toe houdt de wandelroute door het bos op en kunnen we zo het dal inkijken, wat erg mooie plaatjes oplevert. Ook de ouderwetse boerderijen zijn prachtig.

De laatste paar kilometer door het bos zijn toch nog vrij pittig vanwege de smalle paden en vele boomstronken die uit het pad omhoogsteken en de weg versperren. Op sommige punten moeten we goed opletten, want hier naar beneden kukelen is geen goed idee. Uiteindelijk komen we uit bij het dorp St. Quirin, waar we eigenlijk de gele bordjes richting Oberperfuss moeten volgen. Toch kiezen we ervoor om een stuk af te snijden en hier al af te dalen naar Sellrain, via een geasfalteerde autoweg. Niet echt inspirerend en een beetje gevaarlijk, maar we zijn doorweekt van een regenbui en het was vandaag tenslotte onze chill-dag. In het dorp aangekomen hebben we wéér net de bus gemist, maar gelukkig zit er een kleine MPreis waar we wat te snacken kunnen halen. De bus brengt ons naar het Alp Art Hotel Götzens, een prachtig hotel met een bijzondere sfeer vanwege allerlei oude accessoires en snuisterijen die door het hotel verspreid staan. In de kelder van het hotel zit een kleine wellnessgrot, waar ik helemaal in mijn eentje geniet van de sauna. Een perfect einde van de dag!

Dag 5: van Götzens naar Mutters

Ook vandaag balen we stiekem dat we dit hotel moeten verlaten. Helemaal na het lekkerste ontbijtbuffet ooit, inclusief lactosevrije yoghurt! Dat komt hier in Oostenrijk weinig voor, dus ik ben direct gelukkig. Na een blik in het boekje met de routeomschrijvingen besluiten we om de blauwe route te pakken. De rode spreekt ons niet zo aan, dus we laten onze bagage achter bij de receptie van het hotel en springen in de bus.

Na een kleine 20 minuten worden we afgezet bij Gasthof Adelshof, waar de wandelroute start. Het eerste gedeelte volgen we een schaduwrijke bosweg richting Alpengasthof Götzner Alm. We hoeven vandaag niet veel hoogtemeters te maken, dus wat dat betreft zullen de benen het niet zwaar krijgen. De route is qua kilometers daarentegen wel wat langer, dus we zijn blij dat we onderweg twee berghutten tegenkomen. De eerste (de Götzner Alm) is helaas gesloten, dus daar drinken we zelf wat en lopen vervolgens door. De route loopt via een open vlakte door een bos waar brede paden zich afwisselen met smalle bospaden. Af en toe moeten we even over wat afrastering heen klimmen en we checken meerdere keren de GPS of dit wel goed gaat. Dat gaat het gelukkig wel, dus al gauw bereiken we de Mutterer Alm waar het vrij druk is.

Tijdens de gehele Innsbruck Trek zijn we onderweg maar enkele mensen tegengekomen, dus deze drukte met veel kinderen is wel een overgang. We zien al snel dat de Mutterer Alm vlak naast het bergstation van de Muttereralmbahn ligt en veel mensen trekt vanwege de avonturen-speelplaats en het mountainbikepark. We lopen omhoog naar de Speichersee, waar we getrakteerd worden op een fantastisch uitzicht op Innsbruck en de Nordkette. Vanaf de Mutterer Alm lopen we via een lange weg door bossen en over skipistes naar beneden richting Mutters. Het hotel, Sporthotel Schieferle, valt een beetje tegen aangezien we een oude, gedateerde kamer op de bovenste verdieping krijgen. Ik heb een blik kunnen werpen op één van de andere kamers in het gebouw en die waren beduidend mooier en moderner. Dus in dit geval waren we blij dat we hier maar één nachtje verbleven.

Dag 6: van de Patscherkofel naar Boscheben

Na een stevig ontbijt (wat overigens wel helemaal prima was), stappen we in de tram richting Innsbruck. In Innsbruck stappen we over op een bus richting Igls. Daar begint de wandelroute van vandaag bij de Patscherkofelbahn.

De Patcherkofelbaan brengt ons naar 1900 meter hoogte. Vandaag voelt een beetje verdrietig aangezien het alweer de laatste dag is van de Innsbruck Trek en het weer lijkt het met ons eens. Het is mistig, het miezert en het is koud. Toch weerhoudt dat ons er niet van om te genieten van deze allerlaatste wandeling. Het eerste gedeelte van de route is vrij steil, maar wanneer we de top van de Patscherkofel bereiken worden we getrakteerd op een mooi uitzicht richting Innsbruck stad en de omringende bergketens. Met een zonnetje had het waarschijnlijk nog mooier geweest, maar hey, over het algemeen hebben we de hele week prachtig weer gehad, dus we mogen niet klagen. Aan de andere kant van de berg volgen we een smal pad richting berghut Boscheben. We dalen af, maar het smalle pad loopt afwisselend omhoog en weer naar beneden, dus dat is gunstig voor onze vermoeide beenspieren.

Boscheben is een simpele berghut waar je - als je geluk hebt met de openingsdag - wat kunt eten en drinken. Vandaag staat het geluk niet aan onze zijde. En dat terwijl we net zo'n zin hadden in iets warms. Gelukkig zit er naast het bergstation van de Patscherkofel een groot restaurant, dus we bewaren onze trek voor later. Via de Zirbenweg langs de andere kant van Boscheben lopen we vervolgens terug richting het bergstation. Hier eten we een heerlijke Kaiserschmarrn en proosten we op een fantastische week!

Onze laatste nacht spenderen we in Hotel Bon Alpina. Op de website zag het er fantastisch uit, met luxe kamers en een fijn zwembad. Ik dacht daarom slim te zijn en boekte alvast twee extra nachten om zo onze week een beetje luxe af te sluiten. Dat liep net even anders. Onze ervaring was niet zo positief, dus kozen we ervoor om te verhuizen. Weet je nog het o zo fijne Hotel Bergland van de eerste en tweede nacht? Je raadt het al, daar spendeerden we ook onze laatste twee nachten en zo maakten we de cirkel precies rond!