Dit jaar eens geen fietsvakantie richting de Franse Alpen maar de Italiaanse Dolomieten staan op het programma. De bergen rond L’Alpe d’Huez ken ik inmiddels op mijn duimpje dus het is tijd om eens wat nieuwe bergen te gaan beklimmen. Tijdens de Ronde van Italië word ik ieder jaar weer gegrepen door die fantastische bergen. Komende zomer wil ik daarom de legendarische flanken van onder andere de Stelvio en de Gavia bedwingen.
Ik weet dus waar ik voor ga trainen de komende maanden. Het zijn stuk voor stuk beklimmingen waar geen einde aan lijkt te komen en de stijgingspercentages doen mijn kuiten nu al verstijven. Dat belooft wat. Voor de mensen die niet weten waar ik over praat probeer ik de mythische krachten van enkele bergen te beschrijven. En oja, ook een beetje om de zenuwen van me af te schrijven…
Passo dello Stelvio
Misschien wel de beruchtste klim van Europa. 2758 meter hoog, 48 haarspeldbochten en 26 kilometer klimmen om een hoogteverschil van bijna 2000 meter te overwinnen (7,7% gemiddeld stijgingspercentage). Wat de pijn in je benen zou moeten doen verzachten is dat de uitzichten ongekend mooi zijn. De bochten aftellen heeft op deze beklimming dus geen zin aangezien je niet vrolijker wordt van het idee dat je er nog 47, 46, 45 moet. Met een beetje (on)geluk wordt ik tijdens mijn beklimming nog geflankeerd door metershoge sneeuwwallen. Op een zonnetje hoef ik ook niet te rekenen, de Stelvio Pas staat bekend om zijn grillige en koude weer. Misschien ga ik toch wel weer liever naar die vertrouwde Franse Alpen? Maar het uitzicht op het Ortler massief schijnt alles in één klap goed te maken. Dat hoop ik dan maar...
Passo dello Mortirolo
Misschien wel de zwaarste beklimming van de hele Dolomieten. Een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 10% en dat 12 kilometer lang. Dat kan haast niet gezond zijn! Toch moet en zal ook deze beklimming eraan geloven. Het smalle wegdek, de prachtige natuur, ik kan niet wachten. Ik zie nog zo Marco Pantani naar boven klimmen met zijn handen onderin de beugels. Het was één van de favoriete beklimmingen van de kleine Italiaan. Vandaar ook het monument onder de top ter nagedachtenis aan deze legendarische klimmer. Had ik maar een fractie van zijn talent.
Passo di Gavia
In 1988 werd er in een heroïsche rit historie geschreven op deze berg. De berg toonde zich van zijn meest afgrijselijke kant en maakte het de renners extreem moeilijk. Regen, ijs en sneeuw zorgden voor verkleumde renners. Wielerliefhebbers kennen de beelden van Johan van der Velde met korte armen en benen die verkleumd van de kou de top bereikte. Nu is het mijn beurt. Ik zie misschien nog wel meer op tegen de afdaling dan tegen de beklimming. Afgronden van 500 meter zijn op de Gavia de normaalste zaak van de wereld en vangrails zijn er bijna niet te vinden. Slik.
Toch heb ik er ongelofelijk veel zin in om deze beklimmingen te gaan maken. Het zal weer een overwinning op mijzelf en op de berg zijn als ik eenmaal boven ben. Voor het zover is wordt het eerst trainingsuren maken in ons vlakke landje. Heb jij bergen beklommen in de Dolomieten? Nog tips? Alvast bedankt!
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.