Veel Nederlanders, naast wielrenners, kennen de L’Alpe d’Huez. Van de 26 keer dat de Tour de France finishte bovenop de 1860 meter hoge berg zegevierde 8 maal een Nederlander. Sinds die overwinningen heeft de berg een grote aantrekkingskracht op Nederlandse wielrenners en fietsliefhebbers. Je moet hem simpelweg een keer gereden hebben.
Zere benen verzekerd
Ik heb de berg inmiddels ook een flink aantal keren gereden. Soms kwam ik fris boven, soms meer dood dan levend. Dat alleen de eerste drie kilometer zwaar zijn is maar een fabeltje. Het blijft gemeen stijgen tot je uiteindelijk tussen restaurants en chalets het skidorp binnen kruipt. 21 loodzware bochten, 13 steile kilometers, en een gemiddeld stijgingspercentage van 8.1%. L'Alpe d'Huez is alles behalve een eenvoudige beklimming. Zweetdruppels en zere benen gegarandeerd.
Magische berg
De magie van L’Alpe d’Huez is op mij nog lang niet uitgewerkt. In de Alpen zijn talloze beklimmen die veel mooier zijn dan de Nederlandse berg. Op de Alpe geen kilometersverre panorama’s, kletterende watervallen en frisse berglucht maar een dichte walm van uitlaatgassen. Het blijft een drukke weg richting een wintersportoord. Toch kan dit voor mij de pret niet drukken. Iedere keer geniet ik weer van de beklimming van deze heroïsche berg. Ik probeer mijn tijd te verbreken, of bijt mij vast in het wiel van die pezige Fransman. Iedere keer weer een specifiek doel.
Start voorzichtig
L’Alpe d’Huez kent geen geheimen meer voor mij, maar respect toon ik nog altijd. Als je in de eerste paar kilometers te enthousiast van start gaat kom je jezelf onherroepelijk tegen. Ik spreek uit ervaring. Op het eerste rechte stuk krijg je gelijk een strook van meer dan 10% voor je kiezen. Ik rijd hier altijd op reserve zodat ik later op de klim de man met de hamer niet tegenkom, en misschien zelfs nog wat kan versnellen. De eerste drie kilometers zijn namelijk veruit het zwaarst, hierna loopt de weg met een wat “vriendelijker” percentage omhoog.
21, 20, 19………
Aftellen. Bocht voor bocht. Iedere bocht is genummerd waardoor je enigszins kunt inschatten hoe ver je nog moet. Vanaf het dorpje Huez begin je te beseffen dat je de finish gaat halen! Je ziet de weg omhoog kronkelen en verdwijnen tussen de statige wintersport chalets. Nog maar een paar kilometer! Even een grimas op je gezicht toveren voor de fotograaf die dag in dag uit foto’s maakt van de ploeterende wielrenners om daarna onder luid applaus de finishlijn bij het fonteintje te passeren. Je hebt het gehaald!
L’Alpe d’Huez virus
Eenmaal boven is het tijd om te genieten. Er zijn talloze winkeltjes met wielershirts, of kom op krachten bij een van de cafeetjes. Neem een keer diep adem, wees trots op jezelf, en stort je dan in de afdaling terug richting Le Bourg d’Oisans. Ik weet zeker dat hierna ook jij besmet bent met het L’Alpe d’Huez virus!
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.