In augustus gaan we met het gezin op vakantie naar Oostenrijk, naar de bergen van Tirol. De kinderen houden best wel van bergen en ondanks dat het tieners zijn, kun je ze zelfs meenemen op een stevige bergwandeling. We deden het eerder in Oostenrijk, Noorwegen en Frankrijk en gaan het in augustus ook zeker weer doen. Maar als ouders zullen we wel de veiligheid wat meer in acht nemen.
Het pad werd steeds smaller
Het is alweer zes jaar geleden toen we op doorreis naar Kroatië enige dagen op een mooie camping in Kötschach-Mauthen verbleven, op de grens van Oostenrijk en Italië. Daar besloten we ook een middag een wandeling te maken en het bordje ‘waterval’ te volgen. Die wilden we wel eens zien en de grote klim begon. Het pad werd steeds smaller en er moest behoorlijk geklommen worden. Niet zo’n probleem, alleen de toen 4-jarige Lars moest af en toe even geholpen worden. Omhoog is niet zo moeilijk, maar dichter bij de waterval werd het ook vochtiger op de bodem en dat zou voor de terugweg nog problemen geven. Eenmaal aan het eind van het steeds smaller wordende pad, zagen we schuin voor ons een kleine waterval. Was dat nou alles? Boven was nog iets dat op een bankje leek en we konden even uitpuffen, maar daarna moest het onherroepelijk naar beneden. Dat werd een helse tocht met uitglijers en voor vader extra zwaar omdat de jongste telg van het gezin getild moest worden. Eenmaal beneden was er de opluchting, achteraf het besef dat één uitglijer genoeg geweest was voor een kleine ramp. Je leest het wel eens…
Steeds glibberiger
Wat dat betreft was het twee jaar later in Noorwegen bij het Hardangerfjord minder link. Eenmaal onderweg naar die uitstekende rots die door de lokalo’s liefkozend ‘nosi’ werd genoemd, bleek het een kilometers lange tocht omhoog. Eerst via redelijk brede paden, hoe hoger echter ook hoe smaller en af en toe langs een diepe afgrond. Nog maar kort van ‘nosi’ verwijderd, onttrokken nevel en lichte regen de rots aan ons zicht en werd het steeds glibberiger op de rotsachtige ondergrond. We besloten nu maar niet door te zetten en maakten rechtsomkeert. Je moet het gevaar niet opzoeken. Overigens: als we wel door hadden gelopen, waren we op het prachtige Hargangervidda-plateau uitgekomen, een must voor trekkers!
Goed begaanbaar, maar druk
Weer een jaar later liepen we in de Jura een pad omhoog naar les Cascades d’Hérissons. Prachtige waterval, daar niet van, maar daar stikte het van de toeristen en dat had toch lang niet zoveel charme als (bijna) alleen een onbekende berg beklimmen op weg naar het onbekende natuurschoon.
Goede voorlichting
We zullen ons voor augustus goed laten voorlichten door de plaatselijke VVV-dames en dan zien waar onze grenzen nu zes jaar na Kötschach-Mauthen liggen. We zijn allemaal uiteindelijk ook weer allemaal zes jaar ouder en wijzer.
Over Peter
Bergen, ze hebben een bijzondere aantrekkingskracht op Peter. Ze zijn majestueus, indrukwekkend, grotesk en soms zelfs meedogenloos. In de winter op de ski’s, in sneeuwloze jaargetijden op de racefiets of met wandelschoenen aan de voeten.